فقد

:كتبت التدوينة دى امبارح

لسه بكتشف نفسي كل يوم. بكتشف حاجات جديدة مكنتش اعرف انها جوايا، وبكتشف ان فى حاجات فكرتها ماتت او اتغيرت او اتطورت والاقيها زى ما هى

النهاردة كان اخر يوم ليا فى الشغل، هستلم شغل جديد فى شركة جديدة يوم الخميس. قلت انى لازم اخلى التلات اخر يوم، والاربع يبقى يوم فاصل كده. كنت طول الايام اللى فاتت لما تتيجي سيرة انى ماشية، افضل اقولهم انى هاجى كتير وهزورهم، واننا بقينا اصحاب ودى حاجة مايفرقهاش مكان ولا زمان. انا كنت بقول لنفسي كده وبسمعها كويس الكلام ده ودا اللى كان بيخلينى اتصرف طبيعى طول الايام اللى فاتت واقعد اضحك واقلب المواضيع هزار لما حد يحاول يقلبها دراما او حتى يأثر عليا انى اقعد ومامشيش

انا لما قررت اسيب الشغل واقبل الشغل الجديد.. كان سببى الوحيد هو انى اخيرا هشتغل فى الشغل اللى عايزة احترفه وقررت انى اركز عليه من اكتر من سنة. وانى اعتبرت انتقالى للشغل الجديد هو الخطوة اللى كنت مستنياها تحصل وانى مش معقول لما تيجي ماحققهاش. دا مش معناه ابدا انى مكنتش مبسوطة فى شغلى القديم.. ممم، بردو مقدرش اقول انى كنت طايرة بشغلى، بالعكس انا كنت بفقد ثقتى بنفسى جامد وبحس انى بطلع شغل وحش واحساسى من جوه دايما ان دا مش الشغل اللى عايزة اعمله، بس المكان والناس والجو هما كانوا اكتر حاجة شداني.. واكتر حاجة تخلينى اقول ان الخمس شهور ونص اللى فاتوا كانوا من اجمل اجمل اجمل ايام حياتى

طول النهار النهاردة حد يدخل الاودة اللى بشتغل فيها ويسلم عليا، ويقولى اراجع قرارى تانى ويتمنالى الخير لما يلاقينى مقتنعة ان دا افضل لى. مكنتش متصورة ان الناس مهتمة اوى كده، وانهم متأثرين اوى كده.. كانوا بيكلمونى بحب وود جميل اوى، كل ما يشوفوا وشي يفتحوا سيرة انى ماشية، كانوا مصرين يخلونى افتكر كل شوية انى ماشية. وكنت ببتسم ابتسامة عريضة واتلامض واحسسهم ان الموضوع مش كبير، لدرجة انى صدقت انى قادرة اتعايش مع الموقف واسيطر عليه. تصورت انى حد قادر يمر باحداث انتقالية من غير ما يكون ليها عليه تأثير. كنت مبسوطة كمان بنبرات صوتهم وهما بيكلمونى، والود اللى باين فى عينهم وطريقتهم فى مد ايديهم وهما بيسلموا عليا

مابكيتش لما رشا وريهام جم يبوسونى ويحضنونى وهما ماشيين والدموع تظهر فى عنيهم وانا قررت انى ماروحش معاهم عشان كان ورايا شغل لازم اقفله، توهت الكلام لما ريهام بتقولى انها مش متصورة انها هتيجي بكرة الشغل وما تلاقينيش فى الاودة معاها وتلاقى مكتبى فاضى، ما بكيتش لما ايمان بتقولى وهى ماشية ان هتتصل على طول بيا وان ارقامى كلها معاها، ولما رشا بتقولى انها هتتصل بيا كل يوم الصبح ، ولما محمد بيقولى انه هيفضل يدينى رنات، ولا لما قررت انى ما اخدش صور عم دهب ومرشدي والورد المجفف اللى معلقاهم ع البورد بتاعتى وقلتلتهم انى هسيبها يفتكرونى بيها. مابكتيش لما وليد فضل يقولى انه هيفضل ورايا لما يقنعنى انى افضل موجوده.. وان البلد دى احسن من غيرها. مابكيتش لما استاذ محمد المدير بتاعى نزل لاودتى وقعد معايا وكان مصر انى اسيب بقية الشغل وما كملوش.. وحشت دموعى جامد جامد لما قاللى ان باب الشركة مفتوح لى فى اى وقت انى ارجع، او انى ازورهم. وانى لما ازوره مش هيرحب بيا بس.. هو هيكون مبسوط كمان

قلبى كان بيدق جامد وانا بلم حاجاتى فى شنط، وبطلب من ياسر يعملى اخر كوباية نسكافيه بلاك ، بس ما خليتش حد يسمع الدق ده

فى الاخر لما طلعت لاستاذ محمد اسلم عليه، مكنتش عايزة امشى من عنده، ومكنتش عايزة ابطل كلام معاه، بس كان لازم اروح.. وانا فى الطريق كنت ماشية اتفرج ع المحلات، واشتريت ايس كريم ، وكنت ماشية بغنى مع نفسى وشغلتها خالص عن التفكير. بس لما قطعت تذكرة المترو ووقفت اسند ع الحيطة وانا مستنية القطر فوجئت بيا بعيط اوى، ودموعى بتنزل كأنها حنفية اتفتحت وكل الخمس شهور بيمروا قصاد عنيا مشهد مشهد، من اول مرة رحت فيها الشركة وقابلت فيها المدير بتاعى واتنقلت بين كذا اوده، وعرفت كل الناس اللى عرفتهم هناك واتعلمت كل الحاجات اللى اتعلمتها. بقى منظرى زبالة، وركبت عربية السيدات وبردو معرفتش اوقف العياط والمنديل داب فى ايديا وقعدت على الارض ادارى وشي، وبعدين هديت شوية ووقفت وكل الايام بردو مش راضية تمشى من قصاد عنيا، عيط تانى وشافتنى البنت الى كانت واقفة جمبى طبطبت على كتفى جامد وقعدت تكلمنى عن كل مشكلة ولها حل وان اللى يشوف بلوة غيره تهون عليه بلوته وان البكا والعياط مش بينفع بحاجة وان محدش يستاهل وقالت كلام كتير جميل اوى، انا نفسى اعرف اقوله كويس، بس اللى كانت بتقوله مكنش ليه دعوة بنوبة الفقد اللى كنت حاسه بيها، والايام اللى راحت وتستحق ابكى عليها والناس اللى حبيتهم ويستحقوا انى افكر فيهم. بس اتبسطت من كلامها ورقتها واخدت منها ورقة الاذكار اللى فيها دعاء فك الهم والكرب، اللى قالت اقعد اقراه واثق بالله ان همى وكربى هيتفك. ونعم بالله يا رغده... هى كانت اسمها رغده

ياااه طلعت انا زى ما انا. كل الحكاية انى بدل ما كنت بعيط قصاد الناس زمان، بقيت اصاب بنوبات مفاجئة من وراهم.. ومن ورايا



هفتقد ايه؟

خفة دم رشا وشكوتها اليومية من حياتها وعيطها على كتفي احيانا ومحيلتى اليومية عليها عشان تفطر عشان اللى بطنها ده ذنبه ايه

ضحكة ريهام المميزة جدا و اللى ياسر بيحاول كل يوم يستفزها عشان يخليها تضحك، وهى دلوقتى.. ابدا.. مصرة ماتضحكهاش قصاده

لما ارفع سماعة التليفون وتكون ايمان متصله بيا فتقول الللى عايزاه من السبيكر ومن غير ما تبتدى بالو او سلامو عليكو او اى صباح الخير,, كده خبط لزق

لما اقف فى البلكونة واقول انى لام اجيب زرع وورد واحطه فيها وبعدين انسى

لما يهفنا المزاج نجيب فول من على عربية الفول ونستمتع بافطار شهى مكون من فول فى عيش بلدى بالبصل والفلفل الاخضر الحراق .. رغم امتعاض البعض :))

لما اقعد انا وريهام نتصيد كلام استاذ محمد عشان نعرف هو متجوز وللا لأ، يعنى ريهام كانت تجيب اثباتات انه مش متجوز وانا اجيب اثباتات انه متجوز.. وفضلنا على كده فترة كبيرة لحد ما طلعت انا صح

لما وليد ييجى يتريق على الشركة ويقولنا اننا شركة خيال علمي

لما استاذ اسامة ييجي يصبح علينا ويقول: "تمانية واربعين صباح الخير" وانا ارد عليه واقوله: "تمانية واربعين ونص" اصل مرة كنت انا وريهام بنتناقش هو عنده كام سنة وايمان قالتله اننا بنظن انه تمانية واربعين من ساعتها وهو ماسكها لنا

لما اطلب اى حاجة من سامح، مهما كانت صغيرة او بسيطة وبعدها يحسسنى بالذنب وانى عملت خطيئة لا تغتفر فى حق المجتمع وفى حقه هو شخصيا، وبعدين يعمل اللى قلت له عليه ويطلع انه كان بيهزر معايا

لما اطلع اتنطط ع السلم واسمع رشا بتقول اهو ابو فصاده طالع اهو.. دا اللى هو انا

لما نصلى انا والبنات جماعة كل ضهر وكل عصر

وكمان لما اطلع لاستاذ محمد واكلمه فى الشغل وبعدين نتكلم فى كلام عام واسمع له وارد عليه واتعلم من خبرته وحكاياته اللى بيقولها.. وكنت اقعد ارغي معاه كتير اوى، انا اتعلمت كتير منه، الحاجة الوحيدة اللى مش بعرف اطبقها هى الثقة بالنفس، الراجل تعب معايا بصراحة فى الحكاية دى، وهو ما شاء الله - الله اكبر ثقته بنفسه عالية، على فكرة هو (افضل انسان انا عرفته فى حياتى)، وعلى فكرة كمان انا بقول (افضل) مش (من افضل) ربنا يبارك له فى حياته وشركته

هفتقد داخلى 23 استاذ محمد، 22 / 35 رشا، 41 ايمان، وانا كنت 47 وريهام 48

بحاول اصبر نفسى ان المسافة بينهم وبين شغلى الجديد عشر دقايق مشي او نص دقيقة تاكسي، وانى هزورهم على طول، يا اما الصبح افطر معاهم، او بعد الشغل اروح اقعد مع استاذ محمد... ما هو انا لو نسيتهم وللا بعدت عنهم ابقى خسرت ناس حبيتهم وايام جميلة عيشتها وانا مش مستعدة للنوع ده من الخساير ابدا

---

ودلوقتى بكتب: امبارح بالليل قبل ما انام قعدت افكر يا ترى انا اخدت القرار الصحيح؟

انتظروا معى الاجابة فى الايام القادمة

:D